Αρχαιρεσίες Συλλόγου Φίλων - Κοπή πίτας 2009

Στις 15 Φεβρουαρίου 2009 στην αίθουσα εκδηλώσεων του Δήμου Π. Φαλήρου έγινε η Γενική Συνέλευση και οι αρχαιρεσίες του Συλλόγου Φίλων Σωτήρη Π. Περάκη. Ακολούθησε η κοπή της Πρωτοχρονιάτικης πίτας.

Δείτε φωτογραφίες εδώ.

Συνεργασία με την εφημερίδα «Η Ηχώ του Φαλήρου»

Σεπτέμβριος 1997: Δημοσιεύεται στην εφημερίδα «Η Ηχώ του Φαλήρου» το διήγημα του Σωτήρη «Αναζήτηση».

Οκτώβριος 1997: Παρουσίαση του 26^ου Φεστιβάλ Βιβλίου με την υπογραφή Βιβλιόφιλος.

Στη συνέχεια από τη στήλη «Ο Βιβλιόφιλος» παρουσιάζει τα παρακάτω βιβλία.

Δεκέμβριος 1997: Ζάχου Χατζηφωτίου «Στα μονοπάτια του πολέμου», εκδόσεις Ωκεανίδα.

Ιανουάριος 1998: Πέτρου Αμπατζόγλου «Στη σιωπή του έρωτα», εκδόσεις Κέδρος.

Φεβρουάριος 1998: Γιώργου Βαρουφάκη «Αρχαία Ελλάδα και Ποιότητα», εκδόσεις Αίολος και Γεωργίου Καρβέλα «Τα δημοτικά μας τραγούδια», έκδοση Ένωσης Τριπολιτών Αττικής.

Μάρτιος 1998: Μένη Κουμανταρέα «Η μυρωδιά τους με κάνει να κλαίω», εκδόσεις Κέδρος.

Απρίλιος 1998: Γιάννη Σπανόπουλου «Παπαδιαμαντικά» και Σοφίας Μωρές «Όστρια – Σιρόκος», εκδόσεις Δωρικός.

Μάιος 1998: Φρέντυ Γερμανού «Υγρές Νύχτες», εκδόσεις Καστανιώτη.

Ιούνιος 1998: Λυσίμαχου Οικονόμου «Η τραγωδία της εγγύς Χριστιανικής ανατολής», έκδοση της Εστίας Ν. Σμύρνης.

Ιούλιος 1998: Γιάννη Σπανόπουλου, «Πλωτή Σκιάθος».

Αύγουστος 1998: Ελένης Μπιρμπίλη «Τα μεθυσμένα καλοκαίρια του έρωτα», εκδόσεις Κέδρος.

Σεπτέμβριος 1998: Κατερίνας Καριζώνη «Ο άγγελός μου ήταν έκπτωτος», εκδόσεις Καστανιώτη και Πάουλο Κοέλο «Το εγχειρίδιο του πολεμιστή φωτός», εκδόσεις Λιβάνη.

Σεπτέμβριος 1998: Χρήστου Δήμα « Οι ακροβάτες του κήπου», εκδόσεις Καστανιώτη.

Νοέμβριος 1998: Μαριέλλη Σφακιανάκη – Μανωλίδου «Μη πατάτε τις ουρές», εκδόσεις Οδυσσέας.

Δεκέμβριος 1998: Θέκλας Χρηστάκη «Για ποια αγάπη μου μιλάς …», εκδόσεις Λιβάνη.

Φεβρουάριος 1999: Αντώνη Σαμαράκη «Εν Ονόματι», εκδόσεις Καστανιώτη.

Απρίλιος 1999: Γιοστάιν Γκόρντνερ «Μέσα από το σκοτεινό καθρέφτη» και Ανδρέα Στάικου «Επικίνδυνες μαγειρικές», εκδόσεις Άγρα..

Ιούλιος 1999: Πέτρου Αμπατζόγλου «Ο πύργος των αινιγμάτων», εκδόσεις Λιβάνη.

Σεπτέμβριος 1999: Κώστα Αντύπα «Οι ποταμοί κάτω από τον κόσμο», εκδόσεις Αλεξάνδρεια.

Οκτώβριος 1999: Γιώργου Λεονάρδου «Μπαρμπαρόσα, ο Πειρατής», εκδόσεις Λιβάνη.

Νοέμβριος 1999: Ζοζέ Σαραμάγκου «Περί τυφλότητος», εκδόσει Καστανιώτη και Γιάννη και Μαρίας Αλεξάνδρου «Απλά σ’ αγαπώ», εκδόσεις Λιβάνη.

Δεκέμβριος 1999: Λουί ντε Μπερντέρ «Το μαντολίνο του λοχαγού Κορέλι», εκδόσεις Ψυχογιός.

Φεβρουάριος 2000: Κώστα Μ. Τριανταφύλλη «Με νύχια και με δόντια», εκδόσεις Κέδρος.

Μάρτιος 2000: Μιτς Άλμπομ «Το μεγαλύτερο μάθημα της ζωής», εκδόσεις Ωκεανίδα και Ελένης Μπιρμπίλη «Τα όνειρα τραγουδούν ακόμα», εκδόσεις Κέδρος.

Απρίλιος 2000: Μπελίκας Κουμπαρέλη «Αυτά να τα πεις αλλού», εκδόσεις Ωκεανίδα.

Μάιος 2000: Στέφανου Διανέλλου «500 … τόσες και σήμερα», εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα.

Ιούλιος 2000: Δημήτρη Κωνσταντάρα «Απόψε θα σου πω πως σ΄αγαπάω», εκδόσεις Καστανιώτη.

Αύγουστος 2000: Μήτσου Ευθυμιάδη «Μοιραία σχέση», εκδόσεις Νέα Σύνορα.

Οκτώβριος 2000: Όμηρου Αβραμίδη «Ο δρόμος του φεγγαριού», εκδόσεις Εμπειρία Εκδοτική.

Νοέμρβιος 2000: Δήμητρας Παπαδήμα «Φίλησέ με σαν και πρώτα», εκδόσεις Νέα Σύνορα.

Ιανουάριος 2001: Τζέην Άνταμς «Στη σκιά της ανωνυμίας» (μετάφραση Σ. Περάκη), εκδόσεις Περίπλους.

Φεβρουάριος 2001: Γιώργου Λαζαρίδη «Πάμε παρασκήνιο;», εκδόσεις Λιβάνη.

Απρίλιος 2001: Τζόαν Ρόουλινγκ «Σειρά Χάρι Πότερ», εκδόσεις Ψυχογιός.

Μάιος 2001: Γκιλμπέρ Ανταΐρ «Κλειστό βιβλίο», εκδόσεις Σέλας.

Αύγουστος 2001: Ε. Χάινε «Ελεύθερος είναι μόνο όποιος ονειρεύεται», εκδόσεις Κονιδάρη και Ζέφης Κόλια «Όταν όλα κλείνουν … ο έρωτας διανυκτερεύει», εκδόσεις Κέδρος.

Σεπτέμβριος 2001: Μπράιαν Ζακ «Θύελλα στο Ρέντγουολ», εκδόσεις Ψυχογιός.

Οκτώβριος 2001: Ελένης Μανίκη «Μπουκίτσες γυναικείας κατινιάς», εκδόσεις Περίπλους.

Μάρτιος 2002: Τζον Ρόναλντ Ρόιελ Τόλκιν «Χόμπιτ», εκδόσεις Κέδρος.

Αύγουστος 2002: Όουνεν Κόλφερ «Αρτέμης Φάουλ», εκδόσεις Ψυχογιός.

Σεπτέμβριος 2002: «Γραφές της Αθωότητας» (κείμενα Ελλήνων λογοτεχνών), εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα.

Δεκέμβριος 2002: Νίκου Παπανδρέου «Ο Κλεπτομνήμων», εκδόσεις Καστανιώτη.

Ιανουάριος 2003: Γιώργου Πολυράκη «Η κόρη της ανεμώνης», εκδόσεις Ψυχογιός.

Σεπτέμβριος 2003: Βαλέριο Μάσσιμο Μανφρέντι «Η ασπίδα της Σπάρτης», εκδόσεις Λιβάνη.

Οκτώβριος 2003: Στήβεν Πρέσσφηλντ «Οι πύλες της φωτιάς», εκδόσεις Πατάκη.

Δεκέμβριος 2003: Βαλέριο Μάσσιμο Μανφρέντι «Η τελευταία Λεγεώνα», εκδόσεις Λιβάνη.

Ιανουάριος 2004: Βασίλη Αλεξάκη «Οι ξένες λέξεις», εκδόσεις Εξάντας.

Φεβρουάριος 2002: Ευγενίας Φακίνου «Έρως, Θέρος, Πόλεμος», εκδόσεις Καστανιώτη.

Ιούλιος 2004: Νταν Μπράουν «Οι Πεφωτισμένοι», εκδόσεις Λιβάνη.

Δεκέμβριος 2004: Ελένης Χωρεάνθη «Ο ύπνος των μεσημβρινών ωρών» και «Η ερωμένη του Αλί Αμπά».

Φεβρουάριος 2005: Μπόρις Ακούνιν «Αζαζέλ, ο εβραϊκός δαίμονας», εκδόσεις Σύγχρονοι Ορίζοντες.

Μάρτιος 2005: Ρόμπερτ Χάρις «Πομπηία», εκδόσεις Ψυχογιός.

Απρίλιος 2005: Νταν Μπράουν «Αρκτικός Κύκλος», εκδόσεις Λιβάνη.

Κριτικές για το "Α ... όπως Αγάπη"

Από τον κ. Βασίλη Κ. Σγούτα (*)

"... Μου έκανε μεγάλη εντύπωση το βιβλίο αυτό.
Θα σταθώ ιδιαίτερα στη γραφή, που καταφέρνει να είναι συναισθηματική και ταυτόχρονα χειμαρρώδης, με ένα, θα μπορούσε να πει κανείς, εκλεπτυσμένο πρωτογονισμό.
Με άλλα λόγια, μεταδίδει πάθος χωρίς περιττές σάλτσες, χάριν και στο staccato ύφος των κειμένων, όπου κυριαρχούν οι σύντομες προτάσεις.
Το βιβλίο φανερώνει ότι είχε τη φύτρα για κάτι ξεχωριστό, για ένα μέλλον που σαφέστατα θα του ανήκε. Ίσως μέσα από αυτά που έχει γράψει, να πρέπει να τον γνωρίσουν πιο πολλοί.
Έφυγε νωρίς. Αυτό είναι βέβαιο. Τώρα είναι ελεύθερος. Σαν τον άνεμο που τόσο αγαπούσε."
14/11/06

(*) ο κ. Βασίλης Κ. Σγούτας είναι αρχιτέκτονας και έχει διατελέσει Πρόεδρος της Διεθνούς Ένωσης Αρχιτεκτόνων.



Από τη στήλη "Βιβλιοπαρουσίαση - Ελληνική Πεζογραφία" του περιοδικού "ΔΙΑΒΑΖΩ", Ιανουάριος 2007:

"... καταλαβαίνεις ότι πρόκειται για απόσταγμα ζωής, χυμούς κουράγιου που μάζευε σε μικρά μπουκαλάκια _σαν αυτά των χημικών εργαστηρίων_ για να ανανεώνει τη ζωτική δύναμη για να ζήσει. ϊσως το πιο χαρακτηριστικό είανι το πρώτο διήγημα, "Μιλώντας με έναν άγγελο", όπου ο ήρωας συναντάει το άγγελο-ψυχοπομπό σε έαν νοσοκομείο. Εκεί σε μια φιλοσοφική συζήτηση, ο καθένας θα ανπτύξει τα επιχειρήματά του, ο άγγελος για αν τον πείσει ότι στον άλλο κόσμο θα έχει μια ζωή αξιοπρεπή χωρίς πόνο. Ο ήρωας για να υποστηρίξει ότι δεν είναι έτοιμος να φύγει ακόμα γιατί έχει ένα μυστικό που τον κρατάει στη δύσκολη ζωή του: τον έρωτα. Σε όλα τα διηγήματα ο ήρωας, ένας νεαρός άντρας, αναζητάει την ελπίδα, που μπορεί αν λέγεται αγάπη, άνοιξη, αγνότητα, αλληλεγγύη, σοφία, αυγή ... Και σε αυτή την αναζήτηση θα χρησιμοποιήσει ποικίλες λογοτεχνικές μεταμορφώσεις: παραβολές, παραμύθια, όνειρα, λαϊκές παραδόσεις, ιστορικά γεγονότα. Μέσα από όλα αυτά ο ήρωας θα αποδειχθεί παντού και πα΄ντα μαχητής, όπως και ο ίδιος ο συγγραφέας στη σύντομη αλλά δημιουργική ζωή του. [ΓΙΑΝΝΗΣ ΝΕΔΑΣ]"



Κριτική στο Α ... όπως Αγάπη από την κ. Ζωή Γ. Καλογνώμου

"...Η ανάγνωση του αποτέλεσε όχι μόνο πηγή λογοτεχνικής ευχαρίστησης, αλλά κυρίως μσύ προσέφερε την αισιόδοξη διαπίστωση ότι υπάρχουν και στις μέρες μας νέοι άνθρωποι που διακρίνονται για την ποιότητα τους, για τον πλούτο του εσωτερικού τους κόσμου και για την αναζήτηση υψηλών ιδανικών στη ζωή τους. Από τις σκέψεις και τα συναισθήματα που δημιουργήθηκαν κατά την ανάγνωση του βιβλίου σημειώνω τα ακόλουθα:
Στο ποίημα «Ανοιξη» με λυρισμό καα ευαισθησία καταγράφεται η έκπληξη, η πικρία και το παράπονο του ανθρώπου, που η ζωή του στέρησε τη χαρά και τον καταδίκασε να ζει στη θλίψη! Οι στίχοι «πώς να ποθείς την άνοιξη αν ζεις μόνο χειμώνες;... Μη λησμονείς πως άρχισαν όλα ονειρεμένα..., απηχούν όχι μόνο την απορία του νέου ανθρώπου που γρήγορα στερήθηκε τη χαρά της ζωής, αλλά και την απορία του κάθε ανθρώπου, όταν απογοητεύεται από το αποτέλεσμα των προσπαθειών του και από το γεγονός ότι η ζωή δεν στάθηκε γενναιόδωρη μαζί του,
Στο διήγημα «Μιλώντας μ' έναν άγγελο» με τρόπο ευρηματικό εκφράζονται ο μεταφυσικός φόβος και η αγωνία εμπρός το Μυστήριο του Θανάτου. Η αμεσότητα του φανταστικού διαλόγου καθηλώνει τον αναγνώστη. Όμως ο προβληματισμός, η ανησυχία και ο φόβος της αρρώστιας και του θανάτου υποχωρούν εμπρός στον έρωτα για την ωραία, εξιδανικευμένη κοπέλα. Ο ύμνος της ομορφιάς που διεκδικεί το δικαίωμα για τη ζωή αναδύεται μέσα από την αδυσώπητη τραγικότητα. Ο ύμνος της ελπίδας, «ένα μικρό φως που πάλευε απεγνωσμένα, να κρατηθεί ζωντανό, μια φλογίτσα που έψαχνε δύναμη για να ζήσει", επιβεβαιώνει την κυριαρχική επιθυμία του νέου ανθρώπου για τη ζωή.
Στο διήγημα «Αναζήτηση» η ανθρωποποιημένη ομορφιά του αστεριού κατεβαίνει με τη μορφή μιας αγγελόμορφης κοπέλας «σε μια μικρή χώρα που την έλεγαν Ελλάδα, κιι' ήταν η πατρίδα των ποιητών, της ζωής και του έρωτα». Και ο θνητός αιώνιος αναζητητής του Τέλειου, του Αγνού και του Ωραίου, ξεκινάει την ατέρμονη αναζήτηση. Και η αναζήτηση και η περιπλάνηση διαρκούν όλη την Άνοιξη, όλο το Καλοκαίρι, όλο το Φθινόπωρο και όλο τον Χειμώνα της ζωής του. Το Ιδανικό, η
Ελπίδα, η Αγνότητα, η Αγάπη είναι οι στόχοι του. Στο διήγημα εκφράζεται με τρόπο συμβολικό ο συνεχής πόθος της ανθρώπινης ψυχής για την τελείωση. Η αφήγηση κινείται στη σφαίρα των παραμυθιών και των μύθων και θυμίζει την ατέρμονα μυητική περιπλάνηση των εκλεκτών ηρώων που κινούνται από την υψηλή εσωτερική παρόρμηση να βρουν και να βιώσουν τις υψηλές αλήθειες του πνεύματος.
Στο διήγημα «Ο στρατιώτης» η έμπνευση αντλείται από πρόσφατα τραγικά γεγονότα της νεώτερης ελληνικής ιστορίας. Κι εδώ όμως ο Έρωτας κάνει αισθητή την παρουσία του: αγνός, ιδανικός, υφασμένος με την πίστη και την αφοσίωση σφραγίζει το τραγικό τέλος του ήρωα.
Στο «Ακορντεόν» μέσα από την αφήγηση μιας ήρεμης οικογενειακής και κοινωνικής ζωής πλέκεται πάλι ένα εγκώμιο στον Έρωτα, που ξεκινάει από τα νεανικά χρόνια, ενώνει το ζευγάρι με τα δεσμά του γάμου, οδηγεί στην ολοκλήρωση της οικογένειας και τέλος ο παππούς και η γιαγιά μένουν αιώνια ερωτευμένοι και ενωμένοι-δύο αδιαχώριστες ψυχές, πλήρως ταυτισμένες στη ζωή και στο θάνατο. Ο άμεσος, παιδικός λόγος στην αφήγηση εκφράζει την απορία της άδολης ψυχής εμπρός στο μεγάλο κοινωνικό θέμα του χωρισμού των γονέων που κλονίζει από τα θεμέλια τη ζωή του παιδιού, το καταθλίβει και το γεμίζει πίκρα. Απλά και συγκλονιστικά παιδικά λόγια που διατυπώνουν αυτή την αλήθεια.
Στο «Μπουκέτο από αστέρια» βιώνουμε τη μυητική αναζήτηση του Τέλειου, του Απόλοτου Δώρου για την Αγάπη. Ωραίες, λογοτεχνικές αναφορές, ευγένεια ψυχής, ηθικό δίδαγμα, ύμνος της αγάπης.
Στο διήγημα «Καρδιά μου» έχουμε το εγκώμιο της αυτοθυσίας στο βωμό της αγάπης. Την έξαρση του ανθρωπισμού: «Πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι, Η μηχανή που βγάζει ρομπότ, τεχνοκράτες, δούλους του αυτοματισμού και της λογικής, δεν θα νικήσει...» Εύγε σου Σωτήρη για το μήνυμα που μας δίνεις!
Στο διήγημα «Α...όπως Αγάπη;» εκτυλίσσεται μτα νεανική, ερωτική ιστορία. Τη διακρίνει ευγένεια ψυχής, ήθος, ανωτερότητα στην προσέγγιση των δύο φύλων. Ο νέος άνδρας αναζητά, αγαπά και θαυμάζει τη γυναίκα, την πλησιάζει με ανθοδέσμες και λυρικά σημειώματα. Τρόπος συμπεριφοράς που φανερώνει ήθος και χαρακτήρα, τόσο διαφορετικός από τις εφήμερες και περιστασιακές σχέσεις των σημερινών νέων. Η αγάπη για τη φύση και για την Ελλάδα χαρακτηρίζει και αυτό το διήγημα «Οι θεοί τη φτιάξανε έτσι, ώστε νάχει κάπου να κρυφτεί ο ήλιος και να μην πέσει ποτέ στη θάλασσα!». Τι εξαίσια διαπίστωση για τη χώρα του ήλιου!
Στο «Ο 'Ανεμος και το Αρωμα» κυριαρχεί η παρουσία του ανέμου και της φύσης. Με τη συμβολική γραφή, τις ωραίες εικόνες και τις παρομοιώσεις το διήγημα είναι λατρευτικός ύμνος προς τη φύση και προς το πλέον άπιαστο, απρόβλεπτο, δυναμικό και ελεύθερο στοιχείο της, τον Ανεμο. Και πέρα από αυτό είναι ύμνος στην ελευθερία της ψυχής και του πνεύματος.
Στην «Ανάμνηση» έχουμε πάλι αναφορά στη γυναίκα και στον έρωτα, πιο γήινο όμως αυτή τη φορά, πάντα όμως ευγενικό, νεανικό, ορμητικό, κυριαρχικό και ωραίο,
Στη «Μοναξιά» ο ήρωας, απελπισμένος από τον έρωτα, παραμένει εντούτοις προσκολλημένος στην εικόνα της αγαπημένης του. Αλλος evac ύιινοΰ στον έοωτα
αυτή τη φορά μέσα από αρνητικά συναισθήματα, από τη μοναξιά και την εγκατάλειψη, που όμως δεν είναι ικανές να σβήσουν από την ψυχή του την εικόνα της αγαπημένης.
Στο θεατρικό δρώμενο «Περιμένοντας τη Νοσοκόμα» παρουσιάζεται με τρόπο συγκλονιστικά ρεαλιστικό το πρόβλημα των νεφροπαθών. Η γραφή, με την σκληρή αμεσότητα του καθημερινού λόγου, αγγίζει τον αναγνώστη και τον κάνει συμμέτοχο και κοινωνό του προβλήματος των νέων ανθρώπων, που αναμένουν για αιμοκάθαρση. Παρά τον απλό και λιτό διάλογο, που κυριαρχείται από το κοινό λεξιλόγιο της καθημερινής ζωής, στο τέλος του δρώμενου ο αναγνώστης -θεατής εκπλήσσεται από την απρόσμενη παρουσία της μορφής του Ιησού(;), η οποία προσδίδει διαφορετική -μεταφυσική και θρησκευτική- διάσταση στην τραγική θέση των πασχόντων. Η υπερκόσμια παρουσία απομακρύνει τους ήρωες από την αναπόδραστη και οδυνηρή καθημερινή δοκιμασία και τους μεταφέρει στον πνευματικό κόσμο, όπου πλέον ο θεός γίνεται συμμέτοχος του ανθρώπινου δράματος.
Δυστυχώς η ζωή δεν στάθηκε γενναιόδωρη στον Σωτήρη! Γρήγορα του στέρησε τη δική του χαρά, αλλά στέρησε και από τους γονείς και τους φίλους του τη χαρά να τον έχουν κοντά τους. Είμαι όμως βέβαιη ότι στα καλά χρόνια που πρόλαβε να ζήσει, η ακτινοβολία της προσωπικότητας του δεν πέρασε απαρατήρητη! Τα γραπτά του αποκαλύπτουν έναν νέον άνθρωπο με βαθειά συναισθήματα, ευαίσθητη ψυχή, προβληματισμούς και ανησυχίες, ήθος και καλλιέργεια, υψηλές αναζητήσεις και στόχους -αξίες που κατά κανόνα απουσιάζουν από τους νέους σήμερα, Οι αξίες που ο Σωτήρης εκτιμούσε -Ιδανικό, Ωραίο, Αγνότητα, Αγάπη, Αυτοθυσία-, με λίγα λόγια οι υψηλές αξίες της ζωής- διαπνέουν το έργο του, το οποίο επίσης διακρίνεται για το λυρικό, λογοτεχνικό ύφος, τον πλούτο των εκφράσεων, την ευρηματικότητα στην αφήγηση και την πλοκή, τους ενδιαφέροντες διάλογους, τις ωραίες περιγραφές της φύσης, τον θαυμασμό για την Ελλάδα-αλλά και για την ανάλυση των εσωτερικών, βιωματικών καταστάσεων. Εύγε του!"

Αθήνα, 3 Αυγούστου 2007, Ζωή Γ. Καλογνώμου

"Ανίχνευση" (Ποίημα)

Το ποίημα είναι απόσπασμα από το διήγημα του Σωτήρη "ΠΡΩΤΗ ΕΝΤΥΠΩΣΗ".

ΑΝΙΧΝΕΥΣΗ

Ακολούθησα τα σημάδια του χιονιού

στις πέτρινες τις σκάλες.

Λευκές νιφάδες τούφες-τούφες,

αγνές κι αθώες σαν ψυχές,

σαν τις καρδιές μας τις παρθένες

αιώνια αγαπημένες.

Ακολούθησα τη σκόνη του χρυσού

μες την κινούμενη άμμο.

Κίτρινοι σβώλοι κατεργασμένοι

για δες πώς λάμπουνε ευτυχισμένοι

σαν την αγάπη μας κι αυτοί

αιώνια δεμένοι.

Ακολούθησα σταγόνες του μελιού

στους γρανιτένιους βράχους.

Χρυσές, γλυκές σταλαγματιές

νέκταρ και αμβροσία

σαν τα φιλιά μας γευστικά

αιώνια ελκυστικά.

Ακολούθησα τ΄αστέρια τ΄ουρανού

στο πέλαγο της νύχτας.

Φωτιές πετούν σαν καρτερούν

τη χάση πια του φεγγαριού

σαν τη φωτιά που ΄χουμε στην καρδιά

αιώνια ερωτευμένα εμείς πουλιά.

Ακολούθησα τους ήχους της καρδιάς μου

στους αχανείς διαδρόμους του μυαλού

και πού άραγε κατέληξα, σε ποια ίσως λογική;

ή σαν ποιο τάχα αίσθημα θρόνιασα στην ψυχή;

Απάντησα αφού σκέφτηκα

με την καρδιά που μ΄οδηγεί,

σωστά και αμερόληπτα,

στην αγκαλιά σου τη ζεστή.

Βέρα μου, αγάπη μου, πάντα θε να ΄μαστε μαζί!